مــــولای غریـــب و تـنهـای مـن ...یـا صـاحب الزّمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف ) :

نکند در زمره ی آنانی باشم که « یا لیتنی کنت معک » می گویند

، امااز این حقیقت غافلند که « حسین بن علی (ع) » در

این زمان تو هستی و دوران غیبت ، صحرای کربلای

غربت توست و این تویی که هر صبح و

شام ندای « هل من ناصر ینصرنی » سر داده ،

یار و مدد کار می طلبی .!

او ظاهرنیست اما حاضر است، او غائب است اما امام

است، آماده است اما کسی در انتظارش نیست،

او قادر است ولی کسی به او متوجه نیست، او مهربان

است ولی کسی الطافش را ناظر نیست،

کسی او را نمی بیند در حالی که او مظلوم و تنهاست.

به راستی اگر او امام ماست چه وظیفه

ای در مقابلش داریم؟ اگر او غائب است ما که غائب

نیستیم پس چرا از هیچ یک از وظایف

خود آگاهی نداریم و به هیچ یک از آنها درست عمل نمی کنیم؟