این شعر خیلی زیبا بود .... دعای جوشن الکبیر بصورت شعری زیبا

:

خود را به خدا بسپار، وقتی که دلت تنگ است

وقتی که صداقتها ، آلوده به صد رنگ است 

خود را به خدا بسپار، چون اوست که بی رنگ است

چون وادی عشق است او، چون دور ز نیرنگ است

خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که تنهایی 

آن لحظه که دل دارد ،از تو طلب یاری 

خود را به خدا بسپار ، همراه سراسر اوست 

دیگر تو چه میخواهی ؟! بهر طلبت از دوست

خود را به  خدا بسپار، آن لحظه که گریانی 

آن لحظه که از غمها ، بی تابی و حیرانی

خود را به خدا بسپار، چون اوست نوازشگر

چون ناز تو میخواهد ، او را ز درون بنگر 

خود را به خدا بسپار

گفتم خدایا از همه دلگیرم گفت حتی ز من ؟

گفتم خدایا دلم را ربودند گفت پیش از من ؟

گفتم خدایا چه قدر دوری گفت تو یا من ؟

گفتم خدایا تنهاترینم گفت پس من ؟

گفتم خدایا کمک خواستم گفت از غیر از من ؟

گفتم خدایا دوستت دارم گفت بیش از من ؟

گفتم خدایا اینقدر نگو من گفت من تو هستم تو من

.

ابود رداء روايت كرده كه «شب اميرالمؤمنين علي (ع) را

ديدم كه از مردم كناره گرفته و در مكان

خلوتي مشغول مناجات با پروردگار است در

حاليكه او در محراب عبادت ايستاده بود اشكهايش بر روي

صورتش مي‌غلطيد مانند مارگزيده به خود مي‌پيچيد و

مانند مصيب ديده‌ها گريه مي‌كرد و مي‌گفت

آه! آه! از توشه اندك و سفر طولاني و انيس و همنشين

كم! آه از آتش كه جگرها را بريان كند و

پوست بدن را پُر كند، آن از آتشي كه خرمن گستراند

ناگاه ديدم صدا خاموش شد. گفتم حتماً حضرت را خواب

برده است رفتم تا آن حضرت را بيدار كنم

چون ايشان را حركت دادم ديدم همچون چوب خشك

شده است، گفتم بلكه امام از دنيا رفته است و

به خانه آن حضرت رفتم و فاطمه (س) را از اين امر آگاه

ساختم، ايشان فرمودند

اين حالتي است كه از ترس خدا هر شب بر او عارض

مي‌شود

پس واي بر حال ما كه اينگونه به نمازهاي واجبمان كم

توجّهي كمي مي‌كنيم چه رسد به ساير عبادات

و اي به حال ما كه هنوز باور نكرده‌ايم بايد توشه فراواني

براي راه طولاني برداريم